Dzieciństwo Carla Larssona było bardzo trudne. Urodził się w biednej rodzinie, a jego matka pracowała jako praczka ponad siły, aby wyżywić swoje dzieci. Nie mogła niestety liczyć na pomoc swego męża, który pracował tylko dorywczo jako portowy tragarz. Był on człowiekiem o trudnym charakterze, w dodatku nie stroniącym od alkoholu, któremu można wybaczyć życiową niezaradność, ale nie można darować porywczości i okrucieństwa wobec własnych dzieci. Swemu synowi rzucił kiedyś w gniewie słowa, których Carl nigdy nie zapomniał: „…przeklinam dzień, w którym się urodziłeś!”
Wzruszające obrazy rodzinnego życia, czasami naiwne i nieco infantylne, to z pewnością tęsknota za dzieciństwem, którego on sam nie doświadczył. W swoim pamiętniku, który napisał pod koniec swego życia wspomina, że wzrastał w brudzie i nędzy, wśród odpadków i śmieci. „Właśnie w takim otoczeniu rodzi się zarażliwa cholera!” – wspomina z goryczą. Kiedy ożenił się z Karin stworzył dom skrajnie odmienny. Kochał bezgranicznie swą żonę i ośmioro dzieci, a jego bliscy pojawiają się na większości obrazów.

Przedstawiają one często idyllę rodzinną i sentymentalne sceny. Sam autor nie ukrywa, że wszystkie swoje uczucia i czułość świadomie ukazuje portretując swą piękną żonę i dzieci.

Po ukończeniu studiów pracował przez kilka lat bez powodzenia jako ilustrator książek i gazet, następnie wyjechał do Paryża. Nie znalazł wspólnego języka z artystami tworzącymi w duchu impresjonizmu, za to we Francji poznał młodziutką artystkę ze Szwecji, którą wkrótce poślubił. Ich rodzinny dom odnajdujemy często na akwarelach i obrazach, a współcześnie można go również zwiedzać, bo spadkobiercy Larrsonów udostępniają go każdego roku od maja do września. Twórczość Carla Larssona można podziwiać też na szkle i porcelanie za sprawą niemieckiej manufaktury Goebel, a największym powodzeniem cieszą się jego pejzaże zimowe.