Jean Haviland miał zaledwie 24 lata, kiedy jako wolontariusz podjął współpracę z wydawnictwem niemieckiego czasopisma fachowego zajmującego się ceramiką. Był synem francuskiego potentata, założyciela słynnej, wysoko cenionej i nadal funkcjonującej manufaktury.
Pracując w redakcji w Coburgu zaprzyjaźnił się z 40-letnim dyrektorem wydawnictwa, dr Zimmerem, który po latach spędzonych w Stanach Zjednoczonych powrócił do Niemiec. Ten doświadczony chemik pomógł młodemu Havilandowi stworzyć i zrealizować koncepcję zbudowania fabryki w pobliżu bawarskiego Selb.
Ta okolica obfitowała w manufaktury porcelany, co drugie miasteczko szczyciło się własną wytwórnią, a wystarczy wymienić Winterling, Eschenbach, Goebel, Heinrich, Amberg, Schumann czy Seltmann, nie wspominając już o Rosenthalu, aby uzmysłowić sobie jakiego ambitnego zadania podjęli się autorzy projektu.
Wytwórnię zbudowano w ciągu 3 lat, zatrudniając 120 osób. Piece ceramiczne uruchomiono 10 marca 1910 roku, a po 31 godzinach wypalania ku radości właściciela uzyskano pierwsze produkty o zaskakująco wysokiej jakości – delikatne, śnieżnobiałe i transparentne.

Zdobycie Grand Prix na Światowej Wystawie w Turynie już po roku od założenia manufaktury było obiektywnym potwierdzeniem sukcesu, a nowa fabryka szybko zdobywała klientów mimo silnej konkurencji miejscowej.

Załamanie nastąpiło w związku z wybuchem I wojny światowej, pracujących w wytwórni mężczyzn powołano do wojska, zarząd nad własnością zagranicznego inwestora, a fabrykę odcięto od dostaw lokalnych surowców. Po zakończeniu wojny władze niemieckie zezwoliły wprawdzie na ponowne uruchomienie manufaktury, ale pojawiły się kolejne problemy w związku ze śmiercią 80-letniego ojca Johanna.

Konflikt z jedynym bratem dotyczący podziału spadku trwał kilka lat, a dodatkowo nadszedł 1923 rok i czasy wielkiej inflacji. Przez jakiś czas istnienie manufaktury próbował ratować włoski potentat Richard Ginori, aż w 1937 roku manufakturę zakupił Philip Rosenthal. Wybuch II wojny światowej niestety przypieczętował jej losy.