Dom szatana czy oś wszechświata? Obeliski spotykano już w starożytnym Egipcie na cześć boga słońca. Czasami stawiano je parami, aby stanowiły bramę między niebem i ziemią. Wierzono, że bóg Ra mieszka w nich i dlatego w pobliżu nie stawiano innych posągów kultowych. Najstarszy obelisk stanął ponoć w mieście Heliopolis, gdzie padły pierwsze promienie słońca w chwili stworzenia świata. Wysokie słupy o czworobocznej podstawie wykonywano najczęściej z jednego bloku skalnego, a jego szczyt obijano często złotą blachą, aby błyszczała w promieniach słońca. W Egipcie niewiele obelisków przetrwało do naszych czasów, bo zagrabione i wywiezione znalazły się w europejskich metropoliach. Jeden z najbardziej znanych obelisków znajduje się na placu Concorde w Paryżu, z Aleksandrii popłynęły obeliski do Londynu i Nowego Jorku, a trzy największe zdobią dziś Rzym. Jeden z nich na polecenie papieża usytuowano na Placu Świętego Piotra, co dla niektórych wierzących jest swego rodzaju bluźnierstwem zważywszy na to, że pierwotnie stawiano je przecież na chwałę pogańskich bożków. Razi ich też falliczny kształt kamiennego słupa i domniemanie, że były one kiedyś symbolami płodności. Również w Polsce znalazł się egipski obelisk dzięki wypożyczeniu z berlińskiego Pergamonmuseum. Znajduje się on na dziedzińcu Muzeum Archeologicznego w Poznaniu. Najwyższy na świecie obelisk o wysokości 169 m znajduje się w Waszyngtonie, a na jego szczycie znalazło się obserwatorium astronomiczne. Czy to właśnie zainspirowało Gianniego Versace, który zaprojektował porcelanowy obelisk z porcelany z zegarem na szczycie? A może dekoracja porcelany nazwana „Le Roi Soleil”, zaprojektowana dla Rosenthala? Można by rozważać, co łączy Ludwika XIV, zwanego „Królem Słońce” z egipskim bogiem Ra, ale dla kolekcjonerów porcelany najważniejsze jest, że powstała kolekcja obelisków w dekoracjach zaprojektowanych przez „króla mody włoskiej”. Mamy dzięki temu obelisk „Gold Ivy”, „Dary morza”, „Rosyjski sen” i – oczywiście! – „Le Roi Soleil”.