Byk i kogut? Żabka i zając? Sowa i koń? Trudno byłoby znależć związek między tymi stworzeniami, gdybyśmy przeoczyli spektakularne instalacje prof. Otmara Hoerla z Norymbergi.
Ten specjalizujący się w realizacjach gigantycznych przedsięwzięć twórca koncentruje się na sztuce powtarzalnej – multiple art. Dzięki niemu w Edynburgu w ogrodzie zoologicznym pojawiły się złote pingwiny, a na krakowskim Starym Rynku gronostaje ze słynnego portretu Leonardo da Vinci. Ekstrawaganckie i pozornie deprecjonujące działania Hoerla sprawiają, że zwierzęta ze znanych obrazów wielkich mistrzów albo bezcenne rzeźby pojawiają się w publicznych przestrzeniach jako masowy produkt z tworzywa sztucznego. „Sztuka jest sztuczna” – tym wieloznacznym sloganem posłużył się dyrektor wiedeńskiego muzeum, który nie zawahał się zainstalować na dachu Albertiny wielkiego zająca w krzykliwym różowym kolorze. Albrecht Durer przedstawił go z niezwykłą dbałością o detale na swej akwareli już 500 lat temu, a jego „Młody zając” jest 4-krotnie mniejszy od prawdziwego zajączka. Artystyczną obsesją Hoerla jest ocalenie od zapomnienia sztuki wielkich twórców i z pewnością ogromnych rozmiarów różowy zając budzi zainteresowanie trochę zapomnianym mistrzem niemieckiego Renesansu. Zamontowano go w Wiedniu w Wielki Piątek 2014 roku i wzbudził wielkie zainteresowanie mieszkańców i turystów. Podobnym zainteresowaniem cieszyło się „zajęcze pole” z 7 000 tysięcy zajączków w czterech różnych odcieniach zieleni, które na 14 dni odmieniło staromiejski pejzaż nobliwej Norymbergi.