W nurtach Amazonki i Orinoko pojawiają się egzotyczne skalary – łatwo rozpoznawalne ryby o charakterystycznych płetwach przypominających kształtem żagiel. Właśnie dlatego nazywa się je „żaglowcami”, choć w literaturze pojawia się  też ich inna ich nazwa – „ryby księżycowe”. Pobudziły one wyobraźnię Fritza Heidenreicha, dzięki czemu powstała jedna z najciekawszych figur porcelanowych „Skalary”, która w 1937 roku zapewniła mu Grand Prix na Światowej Wystawie w Paryżu. Fritz Heidenreich (zm. 1966 r.) był  cenionym niemieckim rzeźbiarzem, który przez niemalże 40 lat pełnił funkcję dyrektora artystycznego w manufakturze Rosenthal.

Był autorem wielu projektów przedstawiających zwierzęta, ryby i owady w ich naturalnym środowisku, a misternie wykonane i ręcznie malowane porcelanowe figury Heidenreicha cieszyły się wielkim uznaniem i powodzeniem.

Pewnego dnia jednak, ku zdumieniu wielbicieli jego talentu, w tym barwnym zwierzęcym i roślinnym otoczeniu pojawiła się „Brzemienna Luiza”, zaskakująco odmienna od wszystkich jego wcześniejszych projektów. Ten niewysoki wazonik na orchidee przypomina sylwetkę ciężarnej kobiety, a dzięki asymetrycznemu kształtowi uważa się go za pierwszy tego rodzaju przedmiot w historii sztuki użytkowej!

Zmęczonemu przebywaniem wśród akwariów z rybkami i klatek z papugami Heidenreichowi „Brzemienna Luiza” zapewniła sławę, a firmie Rosenthal niespodziewane zyski – przez wiele lat była bowiem najczęściej sprzedawanym porcelanowym wazonem. Zaprojektowany w podobnej konwencji inny wazon nazwany został „wazonem o 7 twarzach”. Jego dekoracji podjął się wybitny francuski poeta i malarz, wszechstronnie utalentowany Jean Cocteau.

Dzięki niemu na gładkich białych powierzchniach wazonu o nieregularnej formie pojawiła się malowana zdecydowaną kreską twarz legendy francuskiego kina, Jeana Marais, wiernego przyjaciela poety. Fritz Heidenreich  przez ostatnich 15 lat pracy w manufakturze Rosenthal pełnił w niej  funkcję dyrektora artystycznego. Jego metamorfoza z całą pewnością zainspirowała Philipa Rosenthala jr., który był przedsiębiorcą o niebywałym instynkcie handlowym. Rynkowy sukces „Brzemiennej Luizy” przesądził prawdopodobnie o decyzji stworzenia działu Studio-Line, który dzięki współpracy z najwybitniejszymi współczesnymi artystami odmienił wizerunek marki Rosenthal.

Lord David Queensberry (ur. 1929) jeszcze jako uczeń szkoły w Eton interesował się porcelaną, a po latach uzyskał tytuł profesora Royal College of Art w Londynie. Mówił o sobie, że „ciało i duszę ” oddał porcelanie, nic więc dziwnego, że po wieloletniej współpracy z angielskimi producentami ceramiki trafił do wiodącej w Europie manufaktury Rosenthal. Read More

Od tysięcy lat perłom towarzyszy zachwyt człowieka, a eleganckie kobiety cenią je jako ozdobę na równi z biżuterią diamentową. Jako jedyne klejnoty wytwarzane przez żywe organizmy uznawane są za cud natury. Dziś właściwie nie spotyka się już pereł prawdziwych, które powstają bez ingerencji człowieka. Kiedyś poławiacze wydobyć musieli kilkanaście tysięcy muszli, aby znaleźć jedną wartościową perłę. Dziś na specjalnych farmach otwiera się małże bez ich zabijania, aby z wnętrza wydobyć perłę hodowlaną, która choć utworzona przy udziale człowieka, jest produktem tak samo naturalnym jak te powstające samoistnie. Prawdziwe perły są wynikiem reakcji obronnej perłopława, do którego wnętrza przez przypadek dostanie się ciało obce, jak odłamek muszli czy ziarenko piasku. Na skutek podrażnienia powstają warstwy masy perłowej, które otaczając intruza narastają stopniowo aż do postaci perły. Im będzie większa, tym wyższa będzie jej cena. Perły hodowlane natomiast powstają na skutek ręcznego wprowadzenia do ciała małża implantu, który po kilku latach stanie się perłą naturalną. Kolor pereł może być różny, choć najpopularniejsze i zarazem najbardziej cenione są perły biało-różowe. Mogą być też kremowe, srebrzyste, błękitne i grafitowe, a nawet zielonkawe – dające efekt „pawiego oka”. O jej atrakcyjności przesądzi jednak połysk, będący kombinacją błysku nieskazitelnie gładkiej powierzchni z blaskiem pochodzącym z głębi, przebijającym się przez wiele warstw masy perłowej. Uważa się, że opiekunem pereł jest księżyc, więc do jego srebrzystej poświaty przyrównuje się ich blask. Mówi się ze smutkiem, że perły tracąc go umierają powoli, dlatego nie zawsze kojarzą się nam z radością. Może też dlatego, że rodzą się z bólu perłopława, a ich piękno jest przemijające, tak jak przemijają radość i cierpienie człowieka. Najbardziej poszukiwane są perły idealnie okrągłe i z nich powstają najpiękniejsze naszyjniki, takie jak ten, który nosiła Audrey Hepburn w „Śniadaniu u Tifanny’ego”. Perły o innych kształtach – płaskie lub owalne – z powodzeniem wykorzystują złotnicy do wyrobów broszek, kolczyków i biżuterii, najchętniej w połączeniu ze szmaragdami, bo takie zestawienie kamieni szlachetnych przynosi ponoć szczęście ich właścicielce. Jednak najbardziej naszą wyobraźnię poruszają perły w kształcie łez, przypominające o łzach aniołów z dawnych legend. Wierzono też kiedyś, że sproszkowane perły są niezawodnym antidotum na wszelkie trucizny i jad węży.W sztuce perły pojawiają się często, jak choćby na najsłynniejszym chyba portrecie „Dziewczyna z perłą” oraz na licznych przedstawieniach królewskich.

Niezliczoną ilość rysunków (być może przekraczającą nawet 6000!) stworzył Raymond Peynet, francuski artysta, który swą karierę rozpoczął w niewielkiej paryskiej agencji. Choć studiował sztukę na wyższej uczelni, zawodu uczył się projektując etykiety na opakowania perfum i słodyczy oraz wykonując wiele banalnych zadań. Read More